Kırlarda 3 – Bazen de denizlere çıkar kırlara giden yollar

İçeriğini doğa, yaban, dağ-tepe, kır-bayır, köy, tarla-tapan, ağaç, çiçek, börtü-böcek gibi, kırsala ait, doğayı-yabanı çağrıştıran daha pek çok kavramla doldurmak münkün… Ben adına “kırlar” dedim… insan tahribatına uğramamış, doğal güzelliklerle bezeli  her coğrafya parçası “kır” benim gönlümde…

Yollarına düştüm mü bir, hangi birine gittiğimin çok da önemi yok… Neresine gitsem sevecek, sevinecek bir şeyler bulurum elbet. Evden “kırlara gidiyorum” diye çıkmam yeterli bu yüzden. İstikamet de doğru-direkt tek bir nokta olmayınca, kona göçe pek çoğuyla buluşmuş oluyor insan…

Misal.. şu bahar günlerinde…. baharlıklarını giymiş ağaçların peşlerine düşmüşken, yemyeşil ovalarda, masmavi koylarda kendimizi bulabiliyoruz bir anda… Kaldı ki Saroz’un hemen hemen tüm koyları bakir ve bu koylara sınır olan her bir toprak parçası da en az bu koylar kadar bakir… Dolayısıyla bir taraftan, gemiyle-yatla- feribotla işgal edilmemiş dingin ve engin bir denizle buluşmuşken, bir taraftan da kendiliğinden çıkıvermiş envai çeşit kır çiçeğiyle hemhal olmak pek mümkün…

Zaten evden çıkıp çevre yolunda Keşan istikametine döndüğümüzde yarımadanın en dar alanına da gelmiş oluyoruz ki, böylece sapacağımız her köy yolundan herhangi bir Marmara Denizi ya da herhangi bir Saroz Körfezi kıyısına varmamız kaçınılmaz oluyor.

Böylelikle de, bazı günler denizlere çıkıyor kırlara giden yollar…

Deniz pürüzsüz, hava üşütmeyecek kadar ılık ise, otomobilimizin bagajında hazır olan olta takımıyla çok sevdiği balıkçılık hobisine girişirken kocacık, ben önce kıyı keşfine çıkıp uzun bir yürüyüş yapıyor, denizin o an bulmam için bana özel bıraktığı ganimetleri toplamaya koyuluyorum.

Sonra mola verip bir vakit kocacıkla sohbet ettikten sonra geçiyorum taşlık, kayalık, kırlık alanlara… Doğa o an hangi güzelliklerini sunmuşsa… ve yine bana özel hangi sürprizlerini hazırlamışsa… arayıp bulmak için peşlerine düşüyorum.

Kıyıdan uzaklaşmamak adına, daracık bir alandayım aslında o an … Ama o.. oradan oraya gitmek, ondan ona koşmak.. bakınmak.. görmek.. evirmek.. çevirmek.. incelemek.. şaşırmak.. sevmek.. mutlanmak.. umutlanmak.. sevinmek.. heyecanlanmak… ah işte bu duygular yok mu!… İnsan bir kez vardı mı hazzına… h e p.. v e   d a i m a..  o n u   i s t i y o r.

Kırlarda olmak; yüreğini koskocaman açıp içini en güzel şeylerle doldurmak demek… genişlemek, büyümek büyümek, yüklerinden kurtulup kuş gibi hafiflemek demek…

Kırlarda olmak; “ne çıkarsa bahtına” babından sana özel hazırlanmış sürprizlere açık olmak, kısmetine gelene ise razı olmak demek… merak etmek, gözlemek, ümitle beklemek demek…

Kırlarda olmak; güzel bir sürprizle buluştu(ruldu)ğun anda, kanatlanıp sevinçten uçmak demek… heveslenmek, neşelenmek, bir sonraki kaçışı dört gözle beklemek demek…

Kırlarda olmak; mutlaka bir yerlerde, seni  hayretler içinde bırakacak bir şeyler bulman demek… hissetmek, büyülenmek, varoluş ve yaratılıştaki saklı sırra yavaş yavaş  ermek demek…

Kırlarda olmak; yaşadığını bilmek demek!.. heyecan duymak, sevinmek, hızla çarpmakta olan kalbinin yerinde hala var olduğunu hissetmek demek…