Yollarda -7 (Huzurun, sükunetin adı… Ilıksu Askeri Kampı)

Ve 31 Mayıs sabahı bir dolu eşyayı otomobilimize doldurup yola koyulduk. Hazırlanma aşamasını son iki akşama bıraktığımı yazmıştım, aynen öyle oldu.. ama ne eşya!.. bir dolu giysi, bir dolu ayakkabı, elektronik bir dolu şeyler, ona lazım olur-buna lazım olurlar… aman bunu da unutmayalımlar… Ve fakat yine de bir şey unutmuşum… Diş fırçamı !… Son sabah bir kez daha dişimi fırçalayıp öyle alayım derken çantasına atmayı unutmuşum… Önemli bir kayıp da olmadı zaten, gider gitmez kampın kantininden satın alıp eksiğimi kapattım. Bu arada, kantin diyorum ama kampta büfe var, şarküteri var ama kantin adında bir yer yok… kantinde satılması gereken şeyler şarküteriye konulmuş… Şarküteriden diş fırçası aldığımı yazsaydım ne komik olurdu… Şarküteri ismini görüp içeri girmeden fellik fellik kantin arayıp sonunda diş fırçasının şarküteride olduğunu öğrenmek de benim için komik oldu. Eşyalara gelirsek.. iki bluz, iki şort, iki ayakkabı, iki elbise koca tatil benim gibi detaycı birine yetti de arttı. Umarım bu son deneyim derse dönüşür. Öncekiler bugüne dek pek dönüşmedi.

Ne diyordum… Otomobilimize atlayıp yola koyulduk… Kaz dağlarından sonraki yola bayılıyorum… doğayla başbaşa olduğumuz her yer  buram buram kekik kokuyor… bu koku geçen yıl Marmaris’e giderken Manisa Soma taraflarında tavan yapıp mis mis içimize dolmuştu, nasıl mest olmuştuk. Ama İzmir’e girince o nasıl ters köşe olmalar… epey bir zaman camları kapatıp burnumuzu kullanmamaya gayret ederek geçtik şehri… Güzelbahçe nispeten… de Urla’ya bayıldım. Sakin, dingin, alabildiğine yeşil… tam benlik!

Nitekim o mis koku Urla’dan sonra yine havadaydı. Kekik kokuları eşliğinde Özbek Köyü’ne ulaştık. Varış noktamız olan Ilıksu Askeri Kampı bu köye bağlı.

İçerilere doğru derinlemesine uzanmış bir koy… Ve bu koyun kıyıları ile etrafındaki dağlık alanın aşağılarına konuşlandırılmış, sessiz sakin bir tatil köyü…Dağlık bölge oldukça kayalık… Tesislerin kurulduğu alanlar düzleştirilmiş, yükseklere çıkmak için merdivenler ve rampa yollar inşa edilmiş. Her taraf alabildiğine yeşil… Tesislerin arasında en çok palmiyeler, çam ağaçları, zakkumlar ve aşılanmamış yabani zeytin ağaçları var. Yukarılar tamamen makilik… Koy’un üç tarafı  böyle yemyeşil olunca, deniz bazı vakitler pırıl pırıl turkuaz rengi. O vakit seyrine doyum olmuyor.

Denize giriş saatlerimizi sabahları 10.00 öncesi, öğleden sonraları da 16.00 sonrasına ayarlayınca kampta kaldığımız vakitler en çok özlediğim şeyle, “oturup seyretmek”le geçti.

Gökyüzü Türk ve yabancı uçakların geçiş rotasıydı ve çok fazla uçak gelip geçiyordu, arkalarında köpüklü beyaz çizgiler bırakan uçakları seyretmek müthiş keyifliydi.  Bazen iki uçak karşı karşıya gelecekmiş gibi oluyor, birbirlerine yaklaşınca biri diğerinden daha uzağa kayıp aniden ayrı rotalarda ilerliyorlardı…  o ayrımı görmeden başımı aşağıya indirmemem gerekiyordu. İçimdeki meraklı çocuk(!) görsün istiyordu. 🙂

Bulutların gökyüzünde çizip çizip durdukları desenlere ne demeliydi! Salıncakta usul usul sallanırken, aklını yalnızca bir tanecik buluta takıp dünyanın tüm telaşelerinden sıyrılmak, an’ın biricikliğinde kaybolmak ve yaşamın sırrına kavuşmak.. tatilin belki de en özel, en keyifli anlarıydı.

Artık yaşlanıyorum… Ve tatil kavramının içini en çok da huzur, sükunet, dinlenmek, yenilenmek, an’ı hissetmek, keyif almak, mutlu olmak gibi şeylerle doldurmak istiyorum. O yüzden bir martının peşine takılıp dakikalarımı ona bakarak geçirebilir, içimi huzurla ve mutlulukla doldurabilirim. Oysa 15 yıl önce Diyarbakır’da gördüğüm çekirge istilasından sonra, en fazla çekirgeyi bu kampta buldum. Öyle içli dışlı olduk ki, sabahları salatalık ve kavunla besliyor, çekirgeleri evcilleştirme yolunda hızla ilerliyorduk, derken kamp bitti. 🙂 Bir dolu başka başka uçan böcek de vardı. Cırcır böcekleri geceleri de gündüzleri de hiç susmadı. Aynı arı tarafından sırtımda, iki yerimden sokuldum. Olurdu böyle şeyler… takılınmamalıydı!.. Deniz muhteşemdi bir kez… Kampa adını veren o ılık su akıntısı yok mu… kaynağında nasıl da sıcacıktı… yıllardan beri  gelenlerin anlattıklarına göre  mineralleriyle nasıl onarıcı, nasıl şifa kaynağıydı.

1932 yılında Vanlı bir yüzbaşı keşfetmiş ilkin… Sağlık problemleri olan kızına şifa olunca bu kaynak koruma altına alınmış. Kümbetin ve kaynağın en eski keşfi ise Cenevizlilere kadar gidiyor. Kaplıca öyle büyük bir kaynaktan besleniyor olmalı ki, o zamanlardan beri gürül gürül akarak şifa dağıtmaya devam ediyor. Denize akan doğal kaynakların oluşturduğu doğal havuzların dışında, kişiye-aileye özel termal havuzlu odalar da var.

Bu güzelliğinin yanı sıra apayrı bir güzelliği daha var, ki ben en çok ona hayran kaldım. Denizin dibi incecik kum ve kendisi de kocaman bir akvaryum gibi… Hayatımda ilk kez böyle bir güzellik yaşadım; yüzerken envai çeşit balıkla birlikte yüzüyorsun. Renk renk, çeşit çeşit balık sürüleri… Cam gibi bir su.. ve güneş ışıklarının kırılarak incecik kumda yaptığı danslar eşliğinde balıkların resmi geçidi… dalarak seyretmeye hiç gerek yok… suyun berraklığı ile her şey net ve capcanlı.

 

Kampın en güzel şeylerinden biri de yükseklere çıkıp karşıki dağların arasından güneşin batışını seyretmekti, ancak an’ın büyüsüne her defasında öyle bir kapılmışız ki, unutmuşuz ölümsüzleştirmeyi.

Yapay mimarinin süslediği doğal şelaleleri de söylemeden geçmeyeyim. Bu kadar çok betonla emek sarfedilip mimari bir şekil verilmek istenmiş belli ki, ama doğal dokunun tamamen yok oluşu ile ortaya çıkan bu yapay görüntü hiç sarmadı beni… Yine de suların şekilden şekle girip yükseklerden dökülüşlerini seyretmek ve o çağıltıyı dinlemek pek keyifli, pek eğlenceliydi.

İlk kez gideceğim yerlerin öncesinde mutlaka google da bir ön araştırma yapıyorum. Ne ki, bilmem gereken bir şey, bir yer varsa gitmişken kaçırmayayım… Ilıksu Askeri Kampı için çok fazla bilgiye ulaşamadım. Gezi postlarımı her ne kadar rehberlik amaçlı değil de hissiyat üzerine inşa etmek istesem de, Bu postu google da bulup başka bilgiler edinmek isteyenler için de yararlanılacak kısa bir kaynak olarak ele almak istedim. Dolayısıyla bundan sonra yazacaklarım kamp düzeni ve hizmetleri ile ilgili.. dileyen okumasını burada bitirebilir.

Moteller koy’un her iki tarafında yukarılara inşa edilmiş. Üç adet taraça şeklinde sokak mevcut. Motellere gitmek için iki yol var. Ya merdivenleri tek tek çıkıp özellikle moteliniz ikinci, üçüncü taraçada ise epeyce bir efor sarfetmeniz gerek… ya da girişteki şarküteri önünden üstü açık ring servisleri kalkıyor, onlara binerek  yorulmadan, bakınarak gitmeniz mümkün. İkinci daha kolay olmasına rağmen plajdan şarküterinin önüne kadar yürüyüp zaman kaybetmemek adına, biz hep lahmacun-pide salonunun önündeki merdivenleri kullandık.

Motelde kalanlara tahsis edilmiş numaralı şezlongların dışında, günübirlik gelenler için bolca şezlong var. Bazılarının şemsiyeleri ve tenteleri olmasına rağmen bazılarının üstü açık. Erken gelenler güzel yerleri kapıyor.

Kampta tenis kortu, basketbol ve voleybol sahası, fitness aletleri mevcut. Ama kaldığımız süre içinde kullanıldıklarını hiç görmedik. Kantinde satılabilecek şeyler şarküteri adı altındaki mini marketimsi yerde satılıyor. Gazete ve tekel ürünlerinin satıldığı ayrıca küçük bir büfe var. O büfenin yanında piknik alanında kendin pişir-kendin ye için et vb. satışı yapılmakta. Piknik alanı oldukça geniş, masalar az değil. Giysi satışının yapıldığı kapsamlı bir satış bölümü daha var. Giysilerin bedenleri büyük olduğu için kendime pek bir şey bulamasam da (yurt dışına ithal ettikleri için bedenler Türk standartlarının üstünde imiş) kilolu hanımlar için çok hoş elbiseler var. Tatil kamplarının olmazsa olmazı revir mevcut. Revirdeki görevli doktor ve sağlıkçı askerler çok ilgililer. Plaja ulaşan alanın ortasında çocuklar için oyun parkı var. Parkın yanlarına ahşaptan oturma yerleri yapılmış. Hem çocuklarını bekleyen aileler için, hem de gidip gelenlerin soluklanıp dinlenmesi için iyi düşünülmüş.. aradaki minik havuzun hoşluğu da seyrederek sessizliği dinlemek adına ayrı bir güzellik. Az ilerideki sahil büfede yalnızca içecek satışı mevcut. Sol tarafında ise ahşaptan yapılmış küçük satış noktaları var. Biri midye dolma ve haşlanmış mısır satıyor. Diğeri kokoreç, sucuk ekmek vb. Bir diğeri waffle. Öteki de dondurma. Ayrıca döner, hamburger gibi çabuk tüketilecek yiyeceklerin olduğu fast food salonu ve pide-lahmacun salonu var. Pide ve lahmacunları çok yere göre güzel ve lezzetli. Izgara türü akşam yemekleri için ala-kart salonu ve sulu yemekler için seç-al salonu var. Seç-al’daki cacığa bayıldım. Sabah kahvaltıları ala-kart salonunda yapılıyor. Ala-Kartın aşağısında bar, üst taraflarında ise kamelyalardan oluşan çay bahçesi var. Kampın en esintili yerleri Seç-al ın olduğu tepe ve bu çay bahçesinin olduğu alan. Tam karşıda (koy’un diğer tarafında) ikinci bir çay bahçesi daha var. Her ikisinde çay dışında kahve de bulmak mümkün. Ama Ala-kart tarafındaki çay bahçesinde su isterseniz, yok. Fast-food salonunun yan tarafı pastaneye ayrılmış. Sütlü tatlıları nefis… özellikle sütlaçları bir harika…

Diğer Askeri kamplara kıyasla eksik bulduğum şeylerin başında internet cafe’sinin olmayışı geliyor. Telefonlardaki internet de çok sıkıntılı olunca.. (belli yerlerde, özellikle yükseklerde yalnızca 1veya 2  birim çekiyor, çoğu zaman textleri okumak mümkün olsa da resimleri-videoları açıp göremedik.) internetten azade bir tatil söz konusu idi… Bence iyiydi… Bol bol dış dünyayı gözlemledik ve bol bol sohbet ettik. Çamaşırlar için yıkama hizmeti mevcut değil. Dutun üzerine oturup çok sevdiğim şortumu leke yaptıktan sonra can havliyle çamaşır yıkamaya girişince, elde yıkama işini hobi haline getirip sık sık çamaşır yıkar oldum. 2-3 saat içinde de kuruyorlardı zaten, en sevdiğim şeyleri daha sık giyindim. Çoğu kıyafetimi boşuna götürmüşüm. Her motele 6 adet mandal bırakılmış. Havlular, mayolar, çamaşırlar derken yeterli olamayacağı için –daha önceki yıllardan tecrübeyle- kendi mandallarımı götürmekle önemli bir ihtiyacı karşılamış oldum. Zira bazen kuvvetli rüzgarla çamaşırların uçması ya da altındaki bahçenin içine düşüp toprak olması mümkün. Aman mandallarınızı unutmayın, derim. Kamp alanı engebeli olduğu için bisiklet, scooter  ve ginger gibi araçları kiralayan yerler yok. Doğayla içiçe tatil köylerinde tatil demek benim için bisikletle gezinerek seyretmek demek de olunca bazı zamanlarda kendimi daracık bir alana sıkışmış hissetmedim değil. Neyse ki bazen kendi otomobilimizle, bazen de katıldığımız turlarla uzaklara gidip gezip-görme ihtiyacımızı fazlasıyla karşıladık. Yine de Kumbağ’da, Marmaris’de olduğu gibi bisikletle turlamayı çok isterdim.

Son gece, her kampın klasiği olan kamp ateşi yine yandı ve canlı müzik eşliğinde kurtlarımızı döktük… bu eğlencenin organizasyonu ehil ellere bırakılmış, dolayısıyla ortaya profesyonelce bir etkinlik çıktı. Bu samimiyet ve coşku konuklara da yansıdı. Çok kişi gerçekten eğlendi. Kendi adıma ben de çok eğlendim.

 

Gençler için bilemem ama belli bir yaşın üstünde olup, bir tatil köyünden huzur, sükunet, dinginlik bekleyen (asker aileleri için) güzel yer Ilıksu. Biz en çok Marmaris-Aksaz Kampı’nı seviyorduk, Ilıksu’yu da onun kadar çok sevdik.

 

Dip not: İnsanlar arasındaki sınıfsal ayrımlara karşıyım… Son yıllarda orduevlerinde ve askeri ortamlarda görüntüye dayalı şekilsel ayrımlar kalktı, bu konudaki ayrımcılık yok edildi. Bunu önemsiyorum. Dilerim gelecekte asker-sivil konusunda da bir eşitlik yaratılır ve herkes her yerden eşit yararlanma hakkına sahip olur. Bu postu hazırlarken en çok da bunun rahatsızlığını duydum.