Benim tatlış flamingocuklarım, bu kış da sizlerle çok daha güzel

Geçen yıl bu postta “Artık kışlar yalnızca karla değil, misafir flamingolarla da çok güzel!” diyerek sevincimi paylaşmıştım. Ama bu kış Ocak bitimine dek “artık göremeyeceğim galiba” endişesi ile geçti günlerim. Çünkü her kış Aralık sonu, Ocak başı gibi buralara çoktan gelmiş olmalarına rağmen bu kış ne Aralıkta ne de Ocakta ortalarda görünmediler. Son hafta öyle meraklandım ki o hafta iki kez gittim görmek için… hala gelmemişlerdi. Derken internette bu yıl balkanlardaki flamingoların Selanik’te toplandığı haberini okudum. Selanik hiç olmadığı kadar çok flamingonun akınına uğramıştı ve bu flamingolar bu kışı orada geçirme kararı almışlardı. Bugün oldu hala gelmiyorlarsa benimkiler de oraya gitti demek ki, diyerek iç geçirdim. Beynim “orada mutlularsa orada kalsınlar” derken, kalbimin burukluğunu da hissetmiyor değildim. Sonra Şubat’ın ilk haftası yine düştü yolumuz oralara. Gelmemiş olma fikrine de hayli hazır ve kanıksamış vaziyette iken göletlerine yaklaşınca gördüm ki oradalar benim tatlış filamingocuklarım… 🙂

Bu kez kanatlarında turuncumsu, pembemsi renkler de vardı. Demek ki buralarda yokken karoten açısından zengin beslenmişlerdi, sağlıkları da yerindeydi. Üstelik geçen yıl gördüğüm bir kaç yaşlı flamingodan çok daha genç ve dinç görünümlülerdi. Bunlar öncekiler değildi sanki, her yıl yenileri mi geliyordu. Hiç önemli değildi… buraya, kış sığınaklarına bu kış da gelmişlerdi ya, mühim olan buydu.

Gelecekte bu yıllarımın hafıza klasörlerini açtığımda ilk önce onlar dökülecekti. Alacağım hazzın, hissedeceğim mutluluğun hayali bile sevindirdi.

Kış doğumlu olsam da kışla zorlamalı bir barışıklığım var. O sebeple bazen kasvetini ruhumda hissedebiliyor, mod olarak aşağılara düşebiliyorum. Ama şükür ki beni yukarılara çeken böylesi sevinçli, sürprizli, hayretli anlar da var. Hele de son yıllarda bunun tam olarak idrakiyle yaşarken o anlara da hayli fazla, hayli ani denk geliyorken, değerlerini çok iyi biliyorum. Onlar hayatıma zırt pırt böyle girdikçe kışın lügatımdaki karşılığını da hissetmeye vakit bulamıyorum.

Tatlış flamingocuklarımı öyle aniden, beklemezken gördüm… Beni onlarla buluşturan bu kışı da daha bir sevdim. Kış olmasa onlar da olmazdı, öyle değil mi ama?.. 🙂

Giderek daha bir ısınıyorum kışa… giderek daha bir alışıyorum… Götürdükleri kadar getirecekleri olduğunu da biliyor, özlemle bekliyorum.

Beklediklerime kavuştuğum anlar mücevher gibi anlar… Seyirlerine daldığım anlarsa asla layıkıyla anlatamayacağım bir masal gibi…

Hiç bitmesin istediğim…

Hayat güzel… Hayat tatlış flamingocuklarımla daha da güzel!