Artık kışlar yalnızca karla değil, misafir flamingolarla da çok güzel!

Hani yaygın kanıdır ya, kişi hangi mevsimde doğmuşsa o mevsimi daha çok sever… Yok vallahi, bende bu tez hükümsüz… Kış maalesef en sevdiğim mevsim değil… Varlığını kabul edip kendisiyle iyi geçinmem gerektiği kanaatine vararak iyi yönlerini görüp sevip sarılmaya çalıştığım bir mevsim… Hele kar yağıp da gözümün gördüğü her yer büyülenip masalsı hallere bürününce bunu daha kolay yapabiliyorum.

(Yaşadığım coğrafyada) onu daha çok sevebilmem için -bir kaç yıldır- önemli bir sebebim daha var; yaz aylarında ve baharlarda keyfini sürdüğüm kırlarımın minicik göletli, bu vakitler pek de kimselerin uğramadığı kuytucuğunda… (konumunu özellikle belirtmiyorum… malum her ruh halinden insan var, biri gider başlarına bir iş getirir… ömür boyu vicdan azabından kurtulamam… )

Havalar soğudu ve benim sevgili arkadaşlarım mola için seçtikleri kuytucuklarına yine geldi…

Mevsimin başından sonuna dek aynı noktada kalmıyorlar tabii… Hava biraz ısınmışsa bakmışsın misafirhanelerinde yoklar, uçup gitmişler… Arasan da bulamazsın… Böyle böyle, görmek için gidip de elimiz boş döndüğümüz çok oldu eve…

Sonra kocacıkla keşfettik ki, hava çooook soğuksa ve hatta yağmurlu-karlı ise misafirhanelerini mesken tutuyor, bir yerlere kımıldamıyorlar… Bugün de hava çok soğuk ve şakır şakır yağmurluydu, orada bulma olasılığımız çok yüksek olduğu için ne yapıp edip koştuk yanlarına.

Böyle zamanlarda nefes almanın dışında kafalarını suya gömüp hımmm hımmmm tıkınıyorlar zaten…

Olur da, biraz daha yakından çekeyim diye iyice göletin kenarına dek gitmişsem yandan yandan geriye geriye giderek, bir gözleri bende tıkınmalarına devam ediyorlar… 🙂

Ani hareketlerde ise -en ödlekleri sanırım- içlerinden bir ya da ikisi uçup kaçıyor mutlaka…

Flamingoları keşfedeli üçüncü kışım… İlk keşfimde çok kalabalıklardı, geçen yıl 12  civarına düşmüşlerdi, bu yıl ise geçen gidişimde 7 tane, bugünkü gidişimde ise yalnızca 4 tane görebildim. Dilerim bu azlık bireysel özgürlüklerinin tadını çıkarma adınadır da, yine belli zamanlarda bir araya gelip birliktelikli yaşamlarını sürdürüyorlardır.

Ben onları sevinçle, keyifle izlerken… yaşam aslında ne zor onlar için… Çünkü benim tatlış flamingocuklarımın rengi bembeyaz… Hani nazlı nazlı yürüyen, pembiş halleriyle pek albenili pek cazibeli flamingolar var ya… benimkiler onlardan değil… Haklarında kısa çaplı bir araştırma yaptım da, karotenden eksik beslenen ve yeterince beslenemeyen flamingolar beyaz renkte olurmuş… Sağı solu, güzel ülkemdeki pek çok yer gibi çevre kirliliğinden nasibini almış o küçücük göleti, besin anlamında kıt olsa da, hayatta kalabilmek adına güvenli sığınak olarak seçip de öyle gelmişler belli ki.

Kendi adıma hoş gelmişler… sefa gelmişler…

Yalın, yoğun ve monoton kış günlerime öyle neşe, öyle sevinç, öyle renk katıyorlar ki, yolumu onlarla kesiştiren yüce rabbime hamdolsun… İnsan, hele de bu soğuk kış gününde, gribinin şiddetinden de paçavraya dönmüş iken gider mi?… gider ve gittiğine de değer vallahi!..

Hem ne diyoruz:
Hayat güzeldir!
Hayat sürprizlerle daha güzeldir!